«Η θέση της πολιτείας απέναντι στην παιδεία είναι εξαιρετικά λεπτή. Η παιδεία δεν μπορεί να μπει στην ίδια μοίρα με τους άλλους θεσμούς που εξυπηρετούν την κοινωνική συμβίωση: την εσωτερική και την εξωτερική ασφάλεια, την οικονομική συναλλαγή, τη συγκοινωνία, την πρόνοια για τους φτωχούς, τους ανάπηρους κτλ. Και μόνο το γεγονός ότι η παιδεία έχει στενή συνάφεια οργανική με την επιστήμη (κυρίως ως προς το περιεχόμενο των πνευματικών αγαθών που προσφέρει, και όχι μόνον ως μέθοδος εργασίας) πείθει ότι πρέπει να της αναγνωριστεί κάποια αυτοτέλεια. Δεν μπορεί η πολιτεία να τη ρυθμίζει αυθαίρετα, όπως δεν μπορεί να ρυθμίζει αυθαίρετα και την επιστήμη». Ε. Π. Παπανούτσος, Φιλοσοφία και Παιδεία (1958).