«Ο παιδαγωγός είναι ο άνθρωπος που βρίσκει τον υπέρτατο σκοπό της ζωής του να βοηθή τους ομοίους του στη διάπλασή τους. Ο παιδαγωγός είναι ο εραστής της ανθρώπινης τελειότητας, που με αγάπη και πίστη βλέπει στις νέες ψυχές τη δυνατότητα μιας καλύτερης ανθρωπότητας και θέτει ολόκληρο τον εαυτό του υπηρέτη της δημιουργίας της, βρίσκοντας σ’ αυτή του την ενέργεια τη βαθύτατη ικανοποίηση του είναι του. Ο παιδαγωγός αντικρίζει το κάθε τι στη ζωή, το παιδί κι όλες του τις ενέργειες με το μάτι του ψυχοπλάστη. Αυτή λοιπόν τη συνείδηση του παιδαγωγού, που βέβαια δυναμικά πρέπει να προϋπάρχη σ’ εκείνους που θ’ αφιερωθούν σ’ αυτό το έργο, πρέπει να καλλιεργήσωμε και να λεπτύνωμε». Δημ. Γληνός, Ο σκοπός της Παιδαγωγικής Ακαδημίας (1924).

Διαβάζετε πολύ, καταλαβαίνετε λίγο, δε σκέπτεστε καθόλου, δουλεύετε περισσότερο απ’ ότι πρέπει, δεν κινείστε καθόλου… Όλη η ζωή που ζήτε έξω από την τάξι, η οικογενειακή ζωή με τα θέλγητρά της, η ζωή με τις φιλενάδες σας, τα παιχνίδια, οι περίπατοι, ό,τι ακούτε και βλέπετε έξω, όλα αυτά, ένας κόσμος ολόκληρος, ο δικός σας κόσμος, είναι αποκλεισμένα από το σχολείο… Και όμως εκεί μέσα είναι όλη η ψυχή σας, τα αισθήματά σας, το πνεύμα σας. Αλ. Δελμούζος, Το κρυφό σκολειό 1908-1911.

«Η θέση της πολιτείας απέναντι στην παιδεία είναι εξαιρετικά λεπτή. Η παιδεία δεν μπορεί να μπει στην ίδια μοίρα με τους άλλους θεσμούς που εξυπηρετούν την κοινωνική συμβίωση: την εσωτερική και την εξωτερική ασφάλεια, την οικονομική συναλλαγή, τη συγκοινωνία, την πρόνοια για τους φτωχούς, τους ανάπηρους κτλ. Και μόνο το γεγονός ότι η παιδεία έχει στενή συνάφεια οργανική με την επιστήμη (κυρίως ως προς το περιεχόμενο των πνευματικών αγαθών που προσφέρει, και όχι μόνον ως μέθοδος εργασίας) πείθει ότι πρέπει να της αναγνωριστεί κάποια αυτοτέλεια. Δεν μπορεί η πολιτεία να τη ρυθμίζει αυθαίρετα, όπως δεν μπορεί να ρυθμίζει αυθαίρετα και την επιστήμη». Ε. Π. Παπανούτσος, Φιλοσοφία και Παιδεία (1958).

«Έφτασε ο καιρός να βοηθήσωμε να κατασταλάξη και να διαμορφωθή ο τύπος του «μορφωμένου» μας, ενιαίος και ελληνικός, με την εθνική του αξιοπρέπεια και το χαρακτήρα του, χωρίς ξιπασιά περιούσια μα και χωρίς κανένα παρασιτισμό. Μέρος της ευθύνης για τη σημερινή κατάσταση, που πρέπει να την ξεπεράσωμε μια ώρα αρχύτερα, βαραίνει το σπίτι των «μορφωμένων» και τη μητέρα. Αν αυτή βρέθηκε ώς τώρα στην πρωτοπορία της γλωσσομάθειας είναι καιρός να σκύψη στοχαστικότερα μέσα της και να θερμανθή για μια κίνηση πρώτα πρώτα εσωτερική, που θ’ αναγνωρίζη πιο ανεπιφύλαχτα τα δίκαια της «μητρικής» γλώσσας, που είναι για μας και ένα κομμάτι παλιάς, ένδοξης κληρονομιάς». Μαν. Τριανταφυλλίδης, Οι ξένες γλώσσες και η αγωγή (1946).

14th International Conference

1-3 December 2011, University of Macedonia, Thessaloniki

  “Educating Individuals with Special Needs: A Challenge for School and Society”

Invitation

Final Programme

XIV International Conference

“Educating individuals with special needs: A challenge for school and society”

1-3 December 2011, Thessaloniki, University of Macedonia

2nd announcement

Abstract

Registration form

«Η πρακτική, η θεωρία και η έρευνα ξεκαθαρίζουν ότι η προσωποκεντρική προσέγγιση στηρίζεται στη βασική εμπιστοσύνη στα ανθρώπινα όντα και σε όλους τους οργανισμούς. Υπάρχουν αποδείξεις από πολλούς κλάδους για να υποστηριχτεί μια ακόμη ευρύτερη δήλωση. Μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει σε κάθε οργανισμό, σε οποιοδήποτε επίπεδο, μια λανθάνουσα ροή κίνησης προς την εποικοδομητική εκπλήρωση των εγγενών δυνατοτήτων του. Στα ανθρώπινα όντα υπάρχει, επίσης, μια φυσική τάση προς μια πιο περίπλοκη και ολοκληρωμένη ανάπτυξη…»

Carl Rogers, Ένας τρόπος να υπάρχουμε